Mo’ me chiamme ammore e nun ’o ssaie pecchè
dint’ ’o viento sì turnata a mmè,
cagnano ’e culore ll’uocchie tuoie pe’ mmè:
tornano
a me ’ncanta’.
Ma si nun sai dicere che so' pe' ttè
strigneme e nun parla’ :
sì, ll’ammore nuosto è chistu ccà !
mo’ dimme tu che m’è lassato a ffa’...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
E si nun sai credere ’a felicità,
suonname, nun te sceta’:
sì, ll’ammore mio si’ sempe tu
e i’ cerco sulo ammore e niente cchiù...
